به این تصویر نگاه کنید تا خوی اشرافی‌گری شایع میان برخی مدیران دستگاه‌های دولتی را که نتیجه‌ی آن شکاف و فاصله بین ملت و دولت را به خوبی متوجه شوید.
این مثلا میز خدمتی است که در دهه‌ی انقلاب آن هم انقلابی که آمد تا فرقی میان کاخ‌نشنین و کوخ‌نشین نباشد، است.
در این تصویر یک ارباب رجوع به میز حمزه‌لو اداره‌کل راه و شهرسازی مراجعه می‌کند. حال صندلی هست یا نیست، این مراجع، چمباتمه می‌زند و با مدیرکل و اعوان و انصار او که کنارش روی صندلی نشسته‌اند با او گفت‌وگو می‌کنند بی‌آن‌که با تکریم از ارباب رجوع خود استقبال کنند و پذیرای او و مستمع مشکلات‌اش باشند.
البته به نظر این خوی اشرافی‌گری تا جایی در این مدیرکل ریشه دوانده که حاضر نیست حتی خارج از اداره خود و در مصلی، همچون بقیه در لیوان کاغذی چای بنوشد و حتما چای دبش او باید در لیوان شیشه‌ای کمر باریک خطوط طلایی باشد!
یاد امام راحل گرامی که همواره تاکید داشتند با زندگی اشرافی و مصرفی نمی‌توان ارزش‌های اسلامی و انسانی را حفظ کرد.
